ART-ვერსია: მამალი რას ყივის - აკაკი წერეთელი

„შენ, როგორც გეტყობა, მისი რამე უნდა იყოო?“

- „არაო! ვერც კი ვიცნობო!“ - ბოლოს, ქრისტე რომ გამოიყვანეს და მეორე მღვდელმთავართან წაიყვანეს, გაჰყვა.

ერთი ურია მივიდა და ჰკითხა:

„შენ ის არა ხარ, ჩემს ნათესავ კაცს, მალხაზს რომ ყური ჩამოათალეო?“ - შეეშინდა და უარზე დადგა. ამ დროს მამალმაც დაიყვირა:

„პეტრემ - უარყოო!“

მოაგონდა საბრალოს ქრისტეს სიტყვები და შემოიკრა თავში ხელი, ეს რა მომივიდაო...

დაიწყო ტირილი, გაიჭრა გიჟივით. აღარ იცოდა, რა ექნა. გარბის და მამლები კი მიჰყივიან:

„პეტრემ უარ-ყოო!“ „პეტრემ უარ-ყოო!“ „პეტრემ უარ-ყოო!“ - აღარ იცოდა, რა ექნა. თითქმის თავის მოკვლაც უნდოდა, მაგრამ ამ დროს ყვინჩილებმაც დაიძახეს:

„შე-ინა-ნაა!“ „შე-ინა-ნაა!“ „შე-ინა-ნაა!“-ო.

პეტრემ ყური მოჰკრა და გამოფხიზლდა. ჩანს, უპატიებია ღმერთს ჩემი შეცოდებაო!.. დაემხო პირქვე სათაყვანოდ. მას შემდეგ, ყოველ ღამ ბნელაში, მამლები დღესაც კიდევ იძახიან: „პეტრემ უარ-ყოო!“ მაგრამ, როცა ყვინჩილებიც დაიძახებენ ხოლმე: „შე-ინა-ნააო“, თენდება და ქვეყანას ნათელი ეფინება.