„საზოგადოების განათლებული, მოაზროვნე ნაწილი პოლიტიკას ჩამოსცილდა და პოლიტიკაში დარჩნენ ექსტრემისტები!“
საქართველოში კვლავ პოლიტიკური კრიზისია. ევროპიდან მოვლენილმა დიპლომატმა, კრისტიან დანიელსონმა, მეორე მცდელობის მიუხედავად, ხელისუფლებასა და ოპოზიციას შორის შეთანხმება ვერ შეძლო. მმართველი ძალა უკან არ იხევს და ვადამდელი არჩევნების თემას დახურულად აცხადებს, ოპოზიციის გარკვეული ნაწილი კი 15 მაისის მასშტაბური აქციისთვის ემზადება. რა გეგმა აქვს და მონაწილეობს თუ არა ოპოზიციის სტრატეგიის შემუშავებაში „თავისუფალი საქართველო“, - „ვერსია“ პარტიის ლიდერ კახა კუკავას ესაუბრა:
- ლეიბორისტული პარტიის ფორმატი ძალიან ფორმალურია. კი, ბატონო, ვართ იმ ფორმატში, მაგრამ ამასთან, არის ე.წ. ბარიერგადალახულების ვიწრო შტაბებიც, სადაც არ ვართ, არადა, რეალური გადაწყვეტილებები იქ მიიღება და სტრატეგიასაც იქ შეიმუშავებენ. ეს ბარიერგადალახული პარტიების ერთგვარი კოალიციაა და რადგანაც იქ წარმოდგენილი არ ვართ, ოპოზიციის სტრატეგიაზე ვერაფერს მოგახსენებთ.
- გამოდის, ე.წ. ლეიბორისტების ფორმატი ბარიერგადალახული პარტიებისთვის შირმაა, რომ შეიქმნას განცდა, აი, ოპოზიცია ერთიანიაო?
- შირმას არ დავარქმევდი. ძირითად საკითხში, რომ ივანიშვილი უნდა წავიდეს და დაინიშნოს თავისუფალი არჩევნები, ვთანხმდებით. ამით ამოიწურება ამ ფორმატის ფუნქცია. ვის როგორ წამოუდგენია ამ მოთხოვნის მიღწევა, რაღაც შტაბებში წყდება, სადაც ჩვენ არ ვართ, შეიძლება, რამდენიმე გუნდიც იყოს. აშკარააა, რომ ცალკე ნაციონალური მოძრაობის ოფისია, ცალკე - ლელო და სტრატეგია აღმაშენებელია, თუმცა, შირმა არ არის ეს ფორმატი, რადგან ძირითადი საკითხის ანუ ქაღალდზე დაწერილი პუნქტის, რომ უნდა ჩატარდეს ვადამდელი არჩევნები, რა თქმა უნდა, მოზიარე ვართ.
- გასაგებია, მაგრამ როცა ლეიბორისტული პარტიის ოფისში ოპოზიციონერი ლიდერები იკრიბებით, ჩნდება განცდა, რომ ოპოზიცია ერთსულოვანია გადაწყვეტილებებსა და სტრატეგიის შემუშავებაში. გამოდის, რომ ასე სულაც არაა.
- სტრატეგიებზე იქ არ ვმსჯელობთ, აქციების შესახებ, ძირითადად, სმს-ებით ან ტელევიზიით ვიგებ ხოლმე და ასეა სხვა პარტიებიც, რომელთაც ე.წ. ბარიერი არ გადაულახავთ.
- აბა, თქვენ, ბარიერგადაულახავი პარტიები რას აპირებთ?
- ჩვენი რესურსი და მოქმედების არეალი შეზღუდულია და რაც შეგვიძლია, იმაზე უნდა ვისაუბრო. ვფიქრობ, დღის წესრიგში მაინც დგას ე.წ. მესამე ძალის საკითხი. შეიძლება, ეს ტერმინი ზოგს არ მოსწონს, მაგრამ საზოგადოების ზომიერი ნაწილი დღეს პოლიტიკაში არ მონაწილეობს. პრობლემა უფრო ღრმაა, ვიდრე მარტო „ოცნებისა“ და „ნაცების“ დაპირისპირება. სამოქალაქო ომმა, ყველაფერ ცუდთან ერთად, ის შედეგი მოიტანა, რომ საზოგადოების განათლებული, მოაზროვნე ნაწილი პოლიტიკას ჩამოსცილდა. არავის უნდოდა ჯაბასთან და შემდეგაც არაფერი ხდებოდა უკეთესი. მოხდა ისე, რომ პოლიტიკაში დარჩნენ ექსტრემისტები. დღესაც, მეტწილად, ასე გრძელდება, იგივე ხდებოდა წინა ხელისუფლების დროს და იგივე ხდება დღესაც.
- ბატონო კახა, პოლიტიკაში თქვენც ხართ და რა, საკუთარ თავს ექსტრემისტად მოიაზრებთ?
- არა! უმეტესობა ვიგულისხმე. მე და რამდენიმე პარტია, ვინც ექსტრემისტები არ ვართ, სწორედ იმიტომაც ვერ ვსხდებით არსებულ სურათში. ელექტორატი, რომელმაც ჩვენ უნდა მოგვცეს ხმა, პასიურია. სამაგიეროდ, აქტიურია ის ხალხი, რომელსაც უნდა მოუწოდო, დავანგრიოთ, ავაფეთქოთო... ამან ძალიან დაატყო ხელი ჩვენს სახელმწიფოს. პოლიტიკური ელიტა დაბალგანვითარებული, დაბალი კულტურის მქონეა. ქვეყნის პირველი პირები ვინ არიან? - ეს ხომ ფსკერია. მესამე ძალამ უნდა დააბრუნოს საზოგადოების ზომიერი ნაწილი პოლიტიკაში და ეს ექსტრემისტები და მარგინალები შეყაროს სოროებში. აშკარად ვერ გამოვედით პოსტსაბჭოთა ისტერიიდან, როცა პოლიტიკაში ორპოლუსიანობაა და არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს, რომელი რომელს გაუმკლავდება, შედეგი იდენტური იქნება. ამიტომაა აუცილებელი ზომიერი პოლიტიკური ძალის გამოჩენა. არ შეიძლება, პოლიტიკა იყოს კრიმინალურ ჯგუფებს შორის ანგარიშსწორების წესებით მიმდინარე პროცესი.
- და ამას როგორ აპირებთ?
- მარტო ამას ვერ შევძლებ. მიმაჩნია, რომ ეს არის სწორი და მივიღებთ ამაში მონაწილეობას, თუ ამის შესაძლებლობა გაჩნდა.
- ანუ გაერთიანდებით პარტიებთან, რომლებიც „ოცნებასთან“ და „ნაციონალებთან“ ასოცირებულნი არ არიან?
- სასურველი იქნებოდა.
- კი, მაგრამ ასეთ პარტიად საქართველოში რომელს მოიაზრებთ?
- არც ერთს და ამით დავიწყე საუბარი. დღეს ამის წინაპირობა არ არსებობს, ამის რესურსი მწირია, თუმცა ამის გარეშე, ამ ჩიხიდან ვერ გამოვალთ. არც იმას ვამბობ, „ქოცებს“ და „ნაცებს“ არ გავეკარები-მეთქი. როცა ნაციონალური მოძრაობის თავმჯდომარე გახდა ნიკა მელია, განვაცხადე, მომწონს მისი მიდგომა, რომ ძველი ჩატეხილი ხიდების აღდგენა უნდა მოხდეს-მეთქი. მელია, დროებით „აფსაიდშია“, თუმცა დღის წესრიგიდან ეს საკითხი მოხსნილი არაა.
- მახსოვს, ოპოზიციამ ბოიკოტი რომ დაიწყო, თქვენთან ინტერვიუ ჩავწერე და თქვით, ე.წ. შუაშისტობის დრო აღარაა, თუ ხელისუფლების დამარცხება გვინდა, ნაციონალური მოძრაობის გვერდითაც დავდგებიო. ახლა მექმნება შთაბეჭდილება, რომ „ტონი“ შეგეცვალათ და იმედგაცრუებული ხართ...
- კი, ნაწილობრივ დაგეთანხმებით. შუაშისტობის დრო იმ საკითხში, რომ ივანიშვილი უნდა წავიდეს, ნამდვილად არაა და ზუსტად ამიტომ ვთქვი, რომ მიუხედავად იმისა, არ ვმონაწილეობთ ოპოზიციის სტრატეგიების შემუშავებაში, განაწყენებული არ ვართ, ვადამდელი არჩევნების მოთხოვნის მონაწილე ვართ და ვიქნებით, თუმცა გარკვეული იმედგაცრუება, დიახ, არის და ეს განსაკუთრებით მელიას დაპატიმრების შემდეგ გახდა ცალსახა. სამწუხაროდ, ოპოზიციური აქტივობების დიდი ნაწილი, საზოგადოების მიერ აღიქმება, როგორც წინა ხელისუფლების რევანში. ეს კი, ჩემი აზრით, სტრატეგიული შეცდომაა და ამას ქართველი ხალხი მხარს არ დაუჭერს, რაც გამოჩნდა ბევრ აქციაზე. ნებისმიერ მცდელობას, წავიდეს ივანიშვილი და ეს გაიგივდეს წინა ხელისუფლების დაბრუნებასთან, საზოგადოების უმრავლესობის მხარდაჭერა არ ექნება. ვესაუბრე ამაზე რამდენიმე ოპოზიციონერს, მაგრამ წყლის ნაყვაა.
ადამიანები აქციაზე რატომ არ მიდიან? - იმიტომ, რომ სახეებისა და მესიჯების 99% რევანშისტულია. საშუალო სტატისტიკური ქართველი მივა აქციაზე ივანიშვილის გადაყენების მოთხოვნით, თუ ექნება გარანტია, რომ წინა ხელისუფლება არ დაბრუნდება. ამის ერთგვარი პირობა იყო ნიკა მელია, რომელიც მკაფიოდ ემიჯნებოდა იმ რეჟიმის სახეებს, დღეს კი ეს ფაქტორი ჩაიკარგა. 15 მაისის აქცია რომ დაანონსდა, თითქმის არც ერთი ოპოზიციური პარტიის ლიდერი არ ესწრებოდა.
- ბატონო კახა, ისევ არის კულისებში მითქმა-მოთქმა, რომ გარკვეული პარტიები პარლამენტში შევლენ, თქვენ რა მოლოდინი გაქვთ?
- კი, არის ამაზე საუბარი... დანიელსონის მიერ დატოვებულ დოკუმენტზე ხელისუფლებამ ხელი რომ არ მოაწერა, ისეთი ისტორიული სიბრიყვეა, რისთვისაც „ოცნება“ დაისჯება. იმ დოკუმენტით, 5:0-ს უგებდა ხელისუფლება ოპოზიციას. ერთი, ის არ ეწერა, რომ ოპოზიციის ლიდერები სიკვდილით უნდა დაესაჯათ, თორემ მეტი ყველაფერი ეწერა და ამასაც არ მოაწერა ხელი მმართველმა ძალამ. შესაბამისად, ოპოზიციის ნაწილი პარლამენტში იმიტომ კი არ შედის, რომ ოპოზიციაში არაა ხალხი, ვისაც ეს უნდა, არამედ, ხელისუფლებას იმდენად ბრიყვული და პრიმიტიული მიდგომა აქვს ამ საკითხის მიმართ, რომ ხალხსაც კი, ვისაც შესვლა უნდა, კარს ვერ უღებს. ოპოზიციის „ჩატში“ გულწრფელად ვიკითხე, კიდევ ხომ არ იყო საკითხი, რაც ქაღალდზე არ წერია, რატომაც არ მოაწერა ხელი ხელისუფლებამ-მეთქი და მიპასუხეს, კომიტეტის თავმჯდომარის პოსტების დათმობა არ უნდოდათო. ეს წარმოუდგენელი ამბავია, როცა მილიარდებს იპარავენ ბიუჯეტიდან 9 წელია და არ დათმეს კომიტეტის თავმჯომდარის პოსტი, რომელსაც 500 ლარით მეტი ხელფასი აქვს, რიგით დეპუტატზე.
- ბატონო კახა, ამომრჩეველი ისედაც დაბნეულია და ახლა, თქვენს ინტერვიუს რომ წაიკითხავს, შეიძლება, უფრო დაიბნეს - ვის უნდა მისცეს ხმა?
- ამომრჩეველი უკვე დაბნეულია, მე ფაქტის კონსტატაციას ვახდენ. რომ ვხედავდე, 100 000 კაცი დგას მიტინგზე და ივანიშვილის გადადგომა რეალურია, შეიძლება, არც მომეცა თქვენთვის ეს ინტერვიუ, რათა ბზარი გარეთ არ გამომეტანა, მაგრამ ფაქტია, ექვსი თვეა, ოპოზიცია და ხელისუფლება ერთ ადგილას „ბუქსაობს“. დავნიშნოთ გრანდიზული აქცია 15 მაისს, მოვა იმდენივე ხალხი, რამდენიც წინა აქციაზე. მერე ახალი გრანდიოზული აქცია დავნიშნოთ... მარტივი ამბავია, თუ შესაკრებებს არ შეცვლი, ჯამი ერთი და იგივე იქნება. არც ოპოზიციას ვუპირისპირდები, უბრალოდ, მიმაჩნია, რომ უნდა გაფართოვდეს ფრონტი და გამრავალფეროვანდეს, რადგან მასას, რომელიც არ გამოდის აქციაზე, ამ „მენიუში“ არც ერთი უნდა. „მენიუში“ ან ახალი „პროდუქტი“ უნდა შეიტანმო, ან შევა სხვა „რესტორანში“.
- ანუ 15 მაისის აქციას ემიჯნებით?
- არ ვემიჯნები, აქციაზეც ვიქნები და ივანიშვილის გადადგომის მოთხოვნასაც დავუჭერ მხარს, მაგრამ თუ სამიათასმეორე კაცი ვიქნები, ჩემს იქ ყოფნას აზრი არ ექნება. მაინც მივალ და იმავე აზრზე ვარ, რომ სადაც ივანიშვილის რეჟიმის დემონტაჟისთვის საქმე გაკეთდება, ყველგან ვიქნები, მაგრამ როცა ვხედავ, რომ საქმე წაგებისკენ მიდის, არ ვილაპარაკო და არ ვთქვა, რომ რაღაც შესაცვლელია?